"As the caterpillar chooses the fairest leaves to lay her eggs on, so the priest lays his curse on the fairest joys."
WILLIAM BLAKE "The Marriage of Heaven and Hell"
Δεν ήταν σίγουρα κεραυνός εν αιθρία. Πάντοτε όπου υπάρχουν βαθειές αντιφάσεις σε μια κοινωνία, η εξέγερση είναι αναπόφευκτη. Και μιλάμε φυσικά για μια γενικευμένη αν όχι καθολική εξέγερση που αγκαλιάζει πλατειά στρώματα του ιρανικού λαού, και όχι τους πιο "εύπορους" όπως μερικοί αριστεροί συγκεκριμένων οργανώσεων και τάσεων υποστηρίζουν, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους πρώτα απ'όλα, και επιστρατεύοντας μια μάλλον παλαιοκνιτική αντίληψη.
Ποιο είναι το ζητούμενο στο Ιράν; μα τι άλλο εκτός από το να τσακιστεί το καθεστώς της παρανοϊκής θρησκευτικής αστυνομοκρατίας που τους έχει κάτσει στο σβέρκο εδώ και τριάντα χρόνια.
Μπορεί τότε η ριζοσπαστικοποίηση των ιρανικών μαζών να υιοθέτησε το σιιτικό Ισλάμ του Αγιατολλάχ Χομεϊνί, από καθαρά ψυχολογική αντίδραση προς την διαφθορά και την παρακμή του καθεστώτος του Σάχη, ωστόσο εδώ και πολύ καιρό η όλη αυτή διαδικασία ξετυλίχτηκε στο αντίστροφό της: οι μάζες θέλουν την ανατροπή του ημιπαράφρονος Αχμαντινετζάντ και την διάλυση των ιδιαίτερα μισητών μυστικών υπηρεσιών του.
Το θέμα δεν είναι εδώ αν υπάρχει "δάκτυλος της CIA" όπως τόσο αφελώς και ποντιοπιλατικώς μερικοί αριστεροί αναφέρουν σε μια προσπάθεια να νοιώσουν "συνειδησιακά εντάξει" και ας αιματοκυλίζεται η νεολαία του Ιράν μέρα με την ημέρα...
Ο εχθρός του εχθρού μου στο κάτω κάτω δεν είναι φίλος μου, και δεν είναι λογική αυτή που υπαγορεύει να είναι κάποιος ανεκτικός σε όποιον έχει μπει στο "στόχαστρο" των ΗΠΑ.
Να είναι ανεκτικός ως προς τι ακριβώς; την παράνοια των μουλλάδων, την διαφθορά του κρατικού μηχανισμού, τις γελοιότητες του Αχμαντινετζάντ; σε τι ακριβώς;
Και πώς μπορεί να το απαιτήσει κανείς από τις ιρανικές μάζες αυτό το πράγμα; Δηλαδή πόση μεγαλύτερη ηλιθιότητα μπορεί να εκφρασθεί πέρα από το "για χάρη του ...αντιιμπεριαλισμού, καθήστε στ'αυγά σας Ιρανοί";...
Και εννοείται, πως αυτοί που σκέφτονται έτσι, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε ένα μήνα στο Ιράν του Αχμαντινετζάντ.
Είναι ένα σάπιο, ΗΛΙΘΙΟ καθεστώς, προσβλητικό για κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πρέπει να ανατραπεί. Τελεία και παύλα.
Και φυσικά να ανατραπεί από τον ιρανικό λαό και μόνο. Ουδείς άλλος έχει το δικαίωμα.
Και ούτε το θέμα είναι εδώ ο Μουσαβί και ο Ραφσαντζανί. Ε, εννοείται πως οι μερίδες εκείνες της ιρανικής αστικής τάξης που ασφυκτιούν κάτω από την θρησκευτική αστυνομοκρατία και δεν μπορούν να "εξαπλωθούν" επενδυτικά περισσότερο, εκφράζονται μέσα από "ρεφορμιστικές" πολιτικές κινήσεις και σχηματισμούς.
Και λοιπόν;
Μα αυτό ακριβώς χρειάζεται το Ιράν αυτή τη στιγμή. Μια ριζοσπαστική αστικοδημοκρατική επανάσταση (το να μιλάμε για σοσιαλιστική επανάσταση στο Ιράν χωρίς να είναι και πλήρως άστοχο, δεν είναι ωστόσο το άμεσα ζητούμενο...).
Και ακόμα έναν νέο ιρανικό "διαφωτισμό". Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα έθνος που δεν πρέπει να ταυτίζεται αυτόματα στο μυαλό μας με το Ισλάμ... Ο πολιτισμός του Ιράν υπήρξε μοναδικός στην ανθρωπότητα από πολλές απόψεις και η κουλτούρα αυτής της χώρας υπήρξε ανέκαθεν πολύ σημαντική από τους ποιητές της μέχρι τους σύγχρονους κινηματογραφιστές της.
Και το θέμα ενός "νέου ιρανικού διαφωτισμού", είναι πιθανόν κάτι που πολλοί μπορεί να το προσπεράσουν με "ελαφρά καρδία" όπως και γενικώτερα κάθε είδος "διαφωτισμού".
Είναι ίσως αυτό που ποτέ ο μεγάλος Άγγλος ποιητής William Blake δεν κατάλαβε, όταν απεδοκίμαζε την "πνευματική φτώχεια" του Βολταίρου και του Ρουσσώ. Ότι χωρίς αυτούς τους δύο να έχουν προηγηθεί ο ίδιος ασφαλώς θα είχε καεί σε κάποια πυρά ως αιρετικός...
Θα πρέπει λοιπόν πρώτα το Ιράν να γίνει "Δύση" (τώρα είναι "σχιζοειδής Δύση" αν βέβαια μπορεί να υπάρξει ποτέ "φυσιολογική Δύση") προτού αποφασίσουν οι ιρανικές μάζες να προχωρήσουν παραπέρα. Μα έτσι κι αλλιώς ο Μουσαβί δεν είναι καν το θέμα τους γι αυτές. Μια περιστασιακή αφορμή για να ξεσπάσουν ήταν, και τίποτε περισσότερο.
Συνεπώς , το να ερμηνεύει κανείς την εξέγερση σύμφωνα με τις κινήσεις και τα συμφέροντα που εκφράζει ο Μουσαβί, αυτό είναι η πολυτέλεια των "πτωχών τω πνεύματι" ακόμη...
Ας ευχηθούμε το έθνος του μεγάλου ποιητή Φερντουσί να βρει το δρόμο του πλέον μακριά από μουλλάδες και, σίγουρα, μακριά από υπερατλαντικούς "προστάτες" (όσο είναι δυνατόν).
