Ο Henk Badings (1907 - 1987) υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση δημιουργού στον 20ό αιώνα, και το έργο του παραμένει έως σήμερα σημείο αναφοράς ανάμεσα στους νέους συνθέτες όσον αφορά τις εντελώς ασυνήθιστες διεκτάσεις του, από τον καθαρά συμφωνικό ήχο που βασίζεται σε μη συμβατικά standards (όπως φερ' ειπείν τις οκτατονικές κλίμακες) μέχρι την εντελώς προσωπική άποψή του για την ηλεκτρονική μουσική η οποία και, είναι αλήθεια, τον έκανε και ευρύτερα γνωστό πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του , της Ολλανδίας.Ο ίδιος εργάστηκε στη ζωή του ως μεταλλειολόγος και παλαιοντολόγος μέχρι κάποια στιγμή να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική παράγοντας ένα έργο αρκετά ογκώδες. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος τις δεκατέσσερεις συμφωνίες του, οι οποίες κατά κανόνα είναι έξοχες και τον κατατάσσουν -κατά την προσωπική μου γνώμη- δίπλα σε μεγάλους συμφωνιστές του 20ού αιώνα, όπως ο Vaughan Williams, ο Arnold Bax και ο Havergal Brian (ο Shostakovich είναι ίσως ο κορυφαίος συμφωνιστής του 20ού αιώνα, αλλά ανήκει σε μια άλλη "σχολή" συμφωνικής αντίληψης).
Στην ηλεκτρονική μουσική ο Badings ήταν, ας πούμε , πιο "συγκεκριμένος" από την άποψη του concept και της υποβολής ενός θέματος σε σχέση με άλλους συνθέτες της avant-garde, πιο "προγραμματικός" (όσον αφορά την προσπάθεια εκδίπλωσης ενός τρόπον τινά ιμπρεσσιονιστικού ηλεκτρονικού ήχου σε άμεση σύνδεση με κάτι "περιγραφόμενο") και σίγουρα πιο "κλασσικός" , όσο μπορεί αυτό να σημαίνει κάτι στο πεδίο των κυμάτων Martenot , των tape recorders, και του θρυλικού RCA synthesizer, μηδέ παραλειπομένου βεβαίως και του αρχέγονου Theremin.
Αν θυμηθώ π.χ. το αριστούργημά του "Armaggedon for electronics, winds and soprano", το πρώτο που μου έρχεται αμέσως αμέσως στο μυαλό είναι η ικανότητα του συνθέτη να επιχειρεί "βαρύτερες" εφαρμογές θεμάτων στο ηλεκτρονικό πεδίο με ένα τρόπο που ξεφεύγει ως προς αυτό το σημείο από τις πρώιμες μοντερνιστικές αντιλήψεις του πρώτου ημίσεως του 20ού αιώνα, αφήνοντας ωστόσο άθικτο τον ίδιο τον μοντερνισμό στα έργα του (όσο "κλασσικότροπος" μπορεί να είναι κάποτε, πάντως με καθόλου φανερό τρόπο για τους αμύητους).
Όταν επί παραδείγματι ο κορυφαίος της πρώιμης ηλεκτρονικής μουσικής Otto Luening τιτλοφορεί μια από τις πιο γνωστές συνθέσεις του ως "Gargoyles", συμβαδίζοντας απόλυτα με το πνεύμα της εποχής που θέλει οι εννοιολογίες των συνθέσεων να είναι εσκεμμένα "τυχαίες", και αποβλέπουσες σε λιγότερο πρόδηλα στοιχεία της εξωτερικής πραγματικότητας, ο Badings έρχεται και προτείνει με απόλυτα πειστικό τρόπο δυο βιβλικής αναφοράς θέματα στις συνθέσεις του. Το "Armageddon" που προαναφέρθηκε και το "Kain and Abel", το οποίο και μπορείτε να ακούσετε (από το mixpod δεξιά), από αυτόν τον πολύ σημαντικό συνθέτη ανάμεσα στους πρωτοπόρους που επιχείρησαν με έξυπνο και δημιουργικό τρόπο να ανιχνεύσουν μια "νέα γλώσσα" στη μουσική.
