Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συνθέτες εξ όλων των εποχών, ρευμάτων και τάσεων της κλασσικής μουσικής. Αν θα επιχειρούσε κάποιος να ορίσει με ακρίβεια το στυλ του Bax, τότε αναπόφευκτα θα ωθείτο σε μια περιφραστική κατεύθυνση περιγραφής, η οποία κατά πάσα πιθανότητα και πάλι θα αδυνατούσε να συμπεριλάβει το άπαν των ιδιοτήτων εν προκειμένω.
Ο Bax εμμένει στο πλείστον του έργου του στην πατροπαράδοτη λογοτεχνικότητα της βρεττανικής μουσικής, τείνοντας ωστόσο από την άλλη να ωθεί τον βρεττανικό ιμπρεσσιονισμό (έτσι τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε από τον Cyril Scott και μετά) προς μια σαφώς πιο λυρική κατεύθυνση, με κάποτε εκλεκτικές συγγένειες τόσο προς το επικό-ελεγειακό ύφος του Elgar, όσο και προς τον νατουραλισμό του παλαιότερου Charles Villers Stanford .
Συχνά ασυγκράτητα μεγαλειώδης, άλλοτε περιιπτάμενος της ακουστικότητας ως εάν τρυφερός ψίθυρος της φύσης, έκδηλα περιγραφικός τόσο επί των φυσικών τοπίων όσο και επί των συνεπιγενομένων εξ αυτών συναισθημάτων, ελεγειακός με έναν μοναδικό τρόπο συνδυάζοντας πάντοτε με ακρίβεια το ιερό με το τυχαίο, με λίγα λόγια ένας εξαίρετος Ποιητής της βρεττανικής κλασσικής μουσικής· αυτό υπήρξε ο Bax.
Το "From Dusk Til Dawn" είναι έργο του 1917, και σίγουρα δεν έχουμε εδώ ακόμα το πλήρως εκδιπλωμένο ύφος του Sir Arnold Bax όπως θα το εντοπίσουμε αργότερα στις επτά συμφωνίες του, αλλά και σε άλλα έργα του, όπως, αίφνης, στο "Romantic Overture" του 1926, την "Sinfonietta" του 1932 , ή το απίστευτο "Golden Eagle" του 1932, (το οποίο, προσωπικά το συγκαταλέγω μέσα στα δέκα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ στην κλασσική μουσική).
Παρ'όλ' αυτά ωστόσο πρόκειται με τον τρόπο του για κορυφαίο έργο, με σπάνια εκφραστική δύναμη και είναι χαρακτηριστικό του ύφους, με το οποίο ο Bax αντιλαμβάνεται έναν νέο βρεττανικό ρομαντισμό στην κλασσική μουσική του 20ού αιώνα.
