ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΙΡΑΝ και μερικές σκέψεις πάνω στην ισλαμοφοβία

Είναι πάντοτε καλό να αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα μακριά από προπαγάνδες, υπεραπλουστεύσεις αλλά και "τοίχους" που κάποτε υψώνουν μεταξύ τους οι διαφορετικές νοοτροπίες και οι διαφορετικοί πολιτισμοί.

Η τελευταία αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, οργανωμένη από ένα τερατώδες "κράτος", το οποίο στην πραγματικότητα ελάχιστη σχέση έχει με το πραγματικό, σύνηθες "Ισλάμ" (παρόλη την φαινομενική "αφοσίωσή" του με ακραίους, ψυχοπαθολογικά φανατικούς όρους σε αυτό), αλλ' όμως είχε, -και ακόμα έχει-, ξεκάθαρη σχέση με τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της σημερινής παρηκμασμένης εν πολλοίς ηγεσίας της Δύσης στην Μέση Ανατολή, ήγειρε ξανά στο προσκήνιο το φάντασμα της "ισλαμοφοβίας". 

  

Η ισλαμοφοβία, είτε σκόπιμα είτε λόγω απερίγραπτης αφέλειας ή αμάθειας ταυτίζει οποιαδήποτε ακραία μορφή φονταμενταλισμού συλλήβδην με το Ισλάμ. Αδυνατεί να δει ή δεν γνωρίζει καν, ότι οργανώσεις όπως η Αλ-Κάεντα, για παράδειγμα, που στάθηκε και ένα από τα πλέον βασικά "προπλάσματα" για την δημιουργία του σημερινού εφιαλτικού "Ισλαμικού Κράτους", δεν ήταν τίποτε άλλο από αυτό το θρασύ "πόδι" της Δύσης στην περιοχή.

  

Είναι σοκαριστικό ίσως για τον μέσο αφελή, αλλά η αλήθεια είναι απλή: σε κάθε τρομοκρατική έκφανση στην Μέση Ανατολή (και συχνά, κατά συνέπεια, με συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο) δεν βρίσκονται από πίσω οι "νορμάλ" μουσουλμάνοι που αποτελούν συνήθως και την συντριπτική πλειοψηφία του ισλαμικού κόσμου και επιθυμούν ό,τι κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως: ειρήνη, ευημερία, φιλία με όλους τους λαούς.

Δεν βρίσκονται λοιπόν αυτοί, αλλά η ...Δύση.

Οι ισλαμοφοβικοί δεν έχουν ιδέα για την συγκεκριμένη κουλτούρα μιας θρησκείας και την ταυτίζουν με ό,τι τους "ταίσει" μια παρακμιακή σήμερα δυτική προπαγάνδα που δημιούργησε και έθρεψε γκανγκστερικά κράτη όπως το λεγόμενο "Ισλαμικό Κράτος".

Ασφαλώς, το Ισλάμ (το πραγματικό), θα μπορούσε να πει κανείς πως ως θρησκεία και κουλτούρα δεν είναι ιδιαίτερα συμβατό με την Δυτική νοοτροπία και αντίληψη ζωής. Με τον ίδιο τρόπο που και άλλες κουλτούρες στην υδρόγειο δεν θα μπορούσαν να είναι πλήρως συμβατές με αυτήν. 

Στον μέσο Δυτικό, σήμερα, δεν μπορεί παρά να φαίνεται  το Ισλάμ (είτε σουνιτικό είτε σιιτικό) με έντονα στοιχεία διακοινωνικού συντηρητισμού και περιχαράκωσής του σε λιγότερο ή περισσότερο "παραδοσιακές" κοινωνίες, αλλά αυτό εν μέρει και μόνον είναι αλήθεια. 

Η παιδεία, η γλώσσα της "ανάπτυξης", ο εκμοντερνισμός και το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος δεν γνωρίζουν θρησκευτικούς περιορισμούς.

Προς μεγάλη δυστυχία της τυπικής, συμβατικής συνείδησης που έχει μάθει να σκέπτεται με το "είτε-είτε", ποτέ τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να είναι, μονοφανή, "ξεκάθαρα" όπως ένας λογαριασμός ταμείου, ή απαλλαγμένα από αντιφάσεις και διαρκώς δρώσες ενότητες αντιθέτων.

Κατ' αρχάς, δεν μπορούν όλες οι ισλαμικές χώρες να μπουν στο ίδιο "τσουβάλι": καμμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους χώρες όπως το υπεραντιδραστικό και εν πολλοίς μεσαιωνικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (πιστός σύμμαχος των αμερικάνων στην περιοχή), όσον έχει να κάνει με τον τρόπο και την αντίληψη της ζωής, με την Μπααθική Συρία του Άσσαντ (εκκοσμικευμένη και με δυτική νοοτροπία σε πολλά), με το "ανοιχτό" Μπάνγκλαντές στο οποίο ολοένα και περισσότερο το Ισλάμ αποκτά "παράπλευρο" ρόλο, μη επεμβατικό στην καθημερινή ζωή, 

ή το ιδιόμορφο, ολοένα αναπτυσσόμενο, σιιτικό Ιράν που ως "ισλαμική δημοκρατία" προέκυψε από μια μεγάλη απελευθερωτική επανάσταση κατά το έτος 1979 απέναντι σε ένα πλήρως διεφθαρμένο και καταπιεστικό καθεστώς που είχε επιβάλλει με τις ευλογίες της Δύσης ο τελευταίος "Σάχης". 

Η οποία επανάσταση, μετεξελίχθηκε φυσικά όπως σχεδόν όλες οι επαναστάσεις σε γραφειοκρατία (σε αυτή την περίπτωση "ιερατική" και αρκούντως συντηρητική), που όμως κατά τα τελευταία χρόνια (κάτω και από το βάρος της εξέγερσης του 2009) παραδίδει συνεχώς την σκυτάλη σε πιο "εκσυγχρονιστικές" (μη φιλοαμερικάνικες όμως) τάσεις που γνωρίζουν καλύτερα να συνδυάζουν το μοντέρνο με το καθαρά ιρανικό πολιτισμικό "χρώμα". 

Η νέα γενιά του Ιράν ολοένα και προσαρμόζει την χώρα της από διακοινωνική και διασυμπεριφορική άποψη σε έναν σύγχρονο κόσμο, χωρίς ωστόσο γι' αυτό να αισθάνεται την ανάγκη να θυσιάσει τίποτε από την ντόπια κουλτούρα της. Και υπάρχουν ασφαλώς πολλά πράγματα να γίνουν ακόμα προς αυτήν την υγιή κατεύθυνση. Δεν αποκλείεται, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε δέκα χρόνια ας πούμε, η πολιτική ηγεσία στο Ιράν να είναι πλήρως κοσμική με την θρησκεία σε έναν πιο "παράπλευρο" ρόλο. 
Τα "ιερατεία", ιδιαίτερα αυτού του είδους, δεν θα πρέπει σήμερα να κυβερνούν. Όμως, κάθε πρόοδος δεν μπορεί παρά να συνιστά αντίφαση. Το σκοταδιστικό και το φωτεινό συνυπάρχουν πάντα, και έχει σημασία να ποντάρει κανείς στις "θετικές" και όχι τις "αρνητικές" πλευρές. 
Και, ασφαλώς, δεν μπορεί παρά να είναι ζητούμενο για το Ιράν να αποβάλλει κάποτε πλήρως τον "θεοκρατικό" μανδύα από την διακυβέρνηση της χώρας και να εξαλειφθούν όλα τα σχετικά οπισθοδρομικά στοιχεία που ακόμα και σήμερα εμμένουν παρά την σημαντική υποχώρησή τους μπροστά στην πίεση των νεωτέρων γενεών.

Όμως, αυτό είναι δικαίωμα ΜΟΝΟΝ των Ιρανών να το αποφασίσουν και να το επιβάλλουν στην χώρα τους, όχι της Δύσης.

Βέβαια, από την άλλη, ο μέσος ισλαμοφοβικός κάτω από το βάρος της άγνοιας και της προπαγάνδας φαντασιώνεται παντού ..."μπούργκες" και ...Ταλιμπάν καθ' όλην την επικράτεια των ισλαμικών χωρών κλπ. Δεν γνωρίζει, φυσικά,  πού του πάνε τα τέσσερα.

Το θέμα είναι το εξής: 

όποια  γνώμη και αν έχουμε για το Ισλάμ ως θρησκεία, δεν μπορούμε να το πετάξουμε στον Καιάδα.

Θα πρέπει να "συνομιλήσουμε" από διαφορετικές "πολιτισμικές" επάλξεις με αυτούς τους ανθρώπους και να βρούμε την κοινή γλώσσα της ανθρωπότητας μεταξύ μας. 

Πράγμα που έτσι κι αλλιώς επισυμβαίνει αυθόρμητα "από κάτω", από την λαϊκή βάση.  

Οι λαοί σε όποιαν θρησκεία και πολιτισμό και αν ανήκουν, δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν μεταξύ τους, ίσα ίσα, έχουν πράγματα να ανακαλύψουν από κοινού.  

Οι εξουσίες μόνον έχουν να "χωρίσουν" και γι' αυτό, είτε "δυτικές" είτε "τζιχαντικές" δεν μπορούν παρά να χρησιμοποιούν την γλώσσα του μίσους, της μισαλλοδοξίας και της παραπληροφόρησης, εκμεταλλευομένες την υστερία και το αίσθημα ανασφάλειας του μέσου ανθρώπου απέναντι στα σύγχρονα γεγονότα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η Δύση δεν πρέπει να έχει σκοπό να επιβάλλει το "πολιτισμικό" μοντέλο της ΠΑΝΤΟΥ στην Γη, αλλά ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ ό,τιδήποτε διαφορετικό από αυτήν.  

Ως προς αυτόν τον σκοπό, είναι συμφέρον της Δύσης να συνεργάζεται με τα μετριοπαθέστερα στοιχεία του Ισλάμ, που άλλωστε συνιστούν και την μεγάλη πλειοψηφία σε αυτές τις χώρες, και ΟΧΙ με τους γκάνγκστερς και τους ψυχοπαθείς εξτρεμιστές ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ!

Να συνεργεί βέβαια η Δύση για ένα πιο "εκκοσμικευμένο" Ισλάμ, χωρίς "επεμβασιακή" λογική όμως, σεβόμενη πλήρως τις θρησκευτικές, πολιτισμικές ιδιαιτερότητες αυτών των λαών.

Αυτή είναι άλλωστε η πεμπτουσία του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, ο σεβασμός προς την "ετερότητα" και όχι η μετατροπή της σε ερείπια και πτώματα, όπως συχνά συνέβη στην πρόσφατη Ιστορία.

Μπορείτε να παρακαλουθήσετε στο πρώτο βίντεο που παρατίθεται μόλις άνω, ένα πολύ συγκροτημένο και ουσιαστικό ντοκυμανταίρ πάνω στο μοντέρνο Ιράν, γυρισμένο από τον γνωστό Αμερικανό δημοσιογράφο Rick Steves, το έτος 2008.

Στο δε κάτω βίντεο, ένα εξ ίσου ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ, κυρίως για την πόλη της Τεχεράνης, γυρισμένο κατά το έτος 2013.