Θα
μπορούσε άραγε να υπάρξει ένα κονσέρτο γραμμένο για ορχήστρα; ο πρώτος
πιθανώς που το "αναρωτήθηκε" ήταν ο Antonio Vivaldi με το "Κονσέρτο για
Έγχορδά" του στην μπαρόκ εποχή. Στον 20ό αιώνα διάφοροι συνθέτες έγραψαν
κονσέρτα για ορχήστρα με τον Bartók ωστόσο να πραγματώνει το πιο
θρυλικό του είδους στην ιστορία της μουσικής.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, αρκετοί ήταν οι ακροατές και οι κριτικοί που αντελήφθησαν το όλο πράγμα απλά ως μιαν
ιδιοφυή, πολύ ουσιαστική, παραδοξότητα που έχει να κάνει με την σχέση
"όλου"-"μέρους", πράγμα βέβαια σωστό.
Ο
συνθέτης από την άλλη επέμενε (και είχε δίκιο), πως έδωσε τον τίτλο του
"κονσέρτου" σε ένα έργο το οποίο ήταν πιο αναμενόμενο να αποκληθεί
"συμφωνία", επειδή τα σύνολα οργάνων εδώ ενέχουν ένα "σολιστικό" ρόλο.
Έργο-σταθμός
στην ιστορία της μουσικής, όχι μόνον εξ αιτίας της ασυνήθιστης "φόρμας"
του σε μιαν από τις πλέον επιτυχημένες εφαρμογές της, αλλά ακόμα,
επειδή γίνεται κατορθωτή, τόσον η "συμπύκνωση" της θλιμμένης ατμόσφαιρας
του πολέμου, όσον και του "ονειρικού"-ελπιδοφόρου υποστρώματος που τον
συνόδευε και προετοίμαζε σιγά-σιγά την μεταπολεμική άνθηση.
Στο βίντεο πάνω μπορείτε να παρακολουθήσετε μια live παρουσίαση του έργου από την Orchestra of the University of Music FRANZ LISΖT της Βαϊμάρης που διευθύνει ο Nicolás Pasquet.
