Πλανάται όποιος πιστεύει ότι ο ναζισμός μπορεί να εξαφανιστεί σε "ομαλές" συνθήκες, ή αν έχει την εντύπωση πως όσο απότομος ήταν ο χρόνος ανόδου του, αλλά τόσο απότομος και ξαφνικός μπορεί να είναι και ο χρόνος της παρακμής και εξαφάνισής του.
Η περίπτωση της Βαϊμάρης (αλλά και άλλες περιπτώσεις) και η αρπαγή της εξουσίας από τον Χίτλερ στην Γερμανία το 1933 λίγες ψευδαισθήσεις μπορεί να προσφέρουν ως προς αυτό.
Δεν θα ήθελα να επαναλάβω πράγματα γνωστά από την Ιστορία και εύκαιρα ανά πάσα στιγμή σε όποιον έχει μια σχετικά ασφαλή γνώση αυτής· εκείνο το οποίο θα ήθελα να υπερτονίσω είναι πως ο ναζισμός δύσκολα (και σε κάθε περίπτωση κάθε άλλο παρά "ομαλά") αποχωρεί από την πολιτική σκηνή μιας χώρας, επειδή ακριβώς δεν συνιστά απλά μια πολιτική ιδεολογία (καρικατούρα πολιτικής ιδεολογίας για την ακρίβεια), ούτε μόνο το τελευταίο ανάχωμα του καπιταλισμού έναντι της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών, αλλά, θα έλεγε κανείς, και μια "συνολικότερη" απόπειρα προς ένα ψευδο-"ανθρωπολογικό" άλμα, τόσον επικίνδυνο είναι αλήθεια, όσο επικίνδυνη εμφανίζεται στο κόσμο διηνεκώς και η ανθρώπινη ηλιθιότητα.
Ο ναζισμός στην ουσία επαγγέλλεται μια επιστροφή στο χρόνο (έτσι όπως την έθεσε κατά κύριον λόγο ο αλλοπρόσαλλος φασίστας "φιλόσοφος" Julius Evola), μια αντίδραση και εξέγερση κατά της νεωτερικότητας, θεωρώντας ότι η μοντέρνα καπιταλιστική κοινωνία έχει στεγνώσει τον άνθρωπο από τον "ηρωισμό" του και ακόμα, θεοποιώντας τον πόλεμο ως πόλεμο, κατά κύριο λόγο θεωρώντας τον ως αναγκαία έκφραση του ανθρωπίνου Είναι.
Για έναν πεπεισμένο και συνειδητό ναζιστή, ακόμα και αν όλες οι χώρες του κόσμου αποκτούσαν ναζιστικά ή φιλοναζιστικά καθεστώτα, ο πόλεμος δεν θα έπαυε· θα συνέχιζαν να πολεμούν μεταξύ τους για να δουν ποιος "είναι ο καλύτερος".
Πράγμα άλλωστε λογικό στο βαθμό που ο ναζισμός δεν είναι μόνο σπλάγχνο από τα πιο σκοτεινά έγκατα του καπιταλισμού, αλλά και η έξοδος κινδύνου γι' αυτόν σε περίπτωση βέβαια "αριστερού κινδύνου". Δεν μπορεί συνεπώς παρά να ανάγει την υπέρτατη αρχή του καπιταλισμού, το "bellum omnium contra omnes", έτσι όπως κατά μία έννοια την διέγνωσε ο Thomas Hobbes στο μνημειώδες για τους Νέους Καιρούς έργο του "Λεβιάθαν", στην πιο ωμή, γυμνή και χωρίς περιστροφές αλήθειά της:
αν ο σύγχρονος κόσμος είναι ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ένα πεδίο μάχης σε οικονομικό πεδίο, και ο πόλεμος είναι -κατά Klauzewicz- "η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα", τότε για τον ναζισμό ισχύει το ακριβώς αντίθετο: γι'αυτόν, η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, καθώς σπρώχνει την οικεία αλήθεια του καπιταλισμού στον πλέον αφτιασίδωτο πυρήνα της:
ο ναζισμός πάνω απ'όλα επιζητεί ένα κόσμο-πεδίο μάχης στα όπλα.
Η όλη ναζιστική παρανοϊκή ψυχοπαράκρουση όσον αφορά το μέλλον που επιζητεί για τον άνθρωπο είναι ένα μείγμα χυδαίου ιστορικισμού, συμπλεγματικής προγονολατρείας, εκλεκτικού και έξαλλου αποκρυφισμού καθώς και ακατάσχετου και φρενήρους λαϊκισμού.
Πρόκειται στην ουσία για ένα οντολογικό τσίρκο που παίρνει την μορφή πολιτικής ιδεολογίας και πράξης μόνο και μόνο για να καταστεί δυνατόν να χειραγωγηθεί η κοινωνία προς τις φαντασιώσεις των εκάστοτε φυρερίσκων και των ακολούθων τους, που ως επί το πλείστον είναι άνθρωποι αμόρφωτοι ή ημιμαθείς, ή ακόμα με σοβαρές ψυχοπαθολογικές διαταραχές.
Κατά συνέπεια, όταν μια (αντι)κοινωνική ομάδα, όπως οι ναζί, επιχειρεί ένα "ανθρωπολογικό" άλμα στο παρελθόν, το χάος και τον ..."νέο άνθρωπο" που θα περνά τις ημέρες της ζωής του πολεμώντας, "τιμώντας" τους "ήρωες του παρελθόντος" και μετέχοντας στις παγανιστικές-αποκρυφιστικές λατρευτικές γιορτές της "φυλής" και του "αίματος", και διεκδικεί ακριβώς γι'αυτό το λόγο την εξουσία, τότε δεν έχουμε τίποτα που να θυμίζει ένα "φυσιολογικό" κόμμα ή οργάνωση, αστικό ή επαναστατικό , κοινοβουλευτικό ή εξωκοινοβουλευτικό, αλλά στην κυριολεξία μια συμμορία, και μάλιστα κατειλημμένη από τα πλέον επικίνδυνα και μισανθρωπικά φαντασιακά.
Μια συμμορία που στην πραγματικότητα δρα πολιτικά προς όφελος μη πολιτικών αλλά "ανθρωπολογικών" αρχών δεν έχει, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος, καμμία αναστολή προς οιανδήποτε εγκληματικότητα.
Και ούτε βέβαια διστάζει μπροστά σε οποιοδήποτε ψέμμα. Κάποια στιγμή ο ναζισμός μπορεί να υποδυθεί, σε πείσμα της ιστορίας του, μια πιο "νομιμόφρονα" εθνικιστική οργάνωση, αλλά θα πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, πως δύσκολα οι οπαδοί μιας ναζιστικής οργάνωσης θα αντέξουν πάνω από ένα χρονικό διάστημα την αυτολογοκρισία, την αυτοκαταπίεση και την "ρυθμισμένη έκφραση".
Κάποτε ο ναζιστής εαυτός τους θα πρέπει να μιλήσει πλήρως ελεύθερα (όπως το βλέπουμε στις μέρες μας) και να διεκδικήσει αγανακτισμένα το πραγματικό πρόσωπό του, πέρα από το "κοινοβουλευτικό" προσωπείο που του επιβάλλει η σκοπιμότητα της απρόσκοπτης συμμετοχής του σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και ο φόβος "να μην τρομάξει ο κόσμος".
Από αυτή την άποψη πλανώνται πλάνην οικτρά, όσοι πιστεύουν ακολουθώντας τα αχνάρια της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας του 20ού αιώνα, ότι μια ναζιστική οργάνωση μπορεί να τεθεί σε κάποια "όρια", εντός των οποίων θα ελέγχεται και θα μπορεί να καθίσταται προβλέψιμη.
Πλανώνται ακόμα μεγαλύτερη πλάνη όταν πιστεύουν ακόμα πως "ο κόσμος θα καταλάβει σχετικά γρήγορα τι είναι και θα τους εγκαταλείψει".
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο θα συμβεί, και αυτό δυστυχώς είναι ένα μάθημα της Ιστορίας που οι ενδιαφερόμενοι δεν φαίνεται να το έχουν αφομοιώσει αρκετά...
Κατ'αρχάς, Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ύπαρξης μιας ναζιστικής οργάνωσης σε ένα κοινοβούλιο είναι να δημιουργήσει ευνοϊκές προοπτικές για ένα πραξικόπημα αρπαγής της εξουσίας· πραξικόπημα που μπορεί να έχει την μορφή ενός "κοινοβουλευτικού" πραξικοπήματος (όπως εκείνο που ανέβασε τον Χίτλερ στην εξουσία), ή και με απευθείας απόπειρα στρατιωτικής δικτατορίας ακόμη.
Ο ναζισμός ΔΕΝ ενδιαφέρεται ποτέ στα σοβαρά για τα κοινοβούλια και τις εκλογές. Ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για τον πόλεμο.
Οι σοσιαλδημοκράτες αενάως, είναι αλήθεια πως ποτέ δεν πρόκειται να το καταλάβουν αυτό. Εναπόκειται συνεπώς στην πιο ριζοσπαστική Αριστερά να κατανοήσει εγκαίρως τον κίνδυνο και να λάβει τα μέτρα της μέσω της ανάπτυξης ενός ευρέως λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος πέρα από τις τυπικές και πλέον κάπως γραφικές "διαδηλώσεις" (αν και όποτε γίνονται και αυτές). Και ακόμα με την ανάπτυξη επιτροπών αντιφασιστικού αγώνα σε κάθε πόλη, συνοικία και γειτονιά.
Γιατί η Αλήθεια δεν είναι ποτέ ομαλή αλλά πάντοτε επικίνδυνη.
Και εκείνος που καταλαβαίνει ότι δεν έχει νόημα να "τσουγκρίζονται" στο πασχαλιάτικο εορταστικό τραπέζι του κοινοβουλευτικού υπνωτισμού το αυγό του φιδιού με το αυγό της κότας (γιατί σε αυτή την περίπτωση η Ιστορία μας έχει δείξει καλά πως εκείνο το αυγό που θα σπάσει είναι το σοσιαλδημοκρατικό αυγό), ξέρει επίσης πολύ καλά πως "αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέττα".
Δεν θα ήθελα να επαναλάβω πράγματα γνωστά από την Ιστορία και εύκαιρα ανά πάσα στιγμή σε όποιον έχει μια σχετικά ασφαλή γνώση αυτής· εκείνο το οποίο θα ήθελα να υπερτονίσω είναι πως ο ναζισμός δύσκολα (και σε κάθε περίπτωση κάθε άλλο παρά "ομαλά") αποχωρεί από την πολιτική σκηνή μιας χώρας, επειδή ακριβώς δεν συνιστά απλά μια πολιτική ιδεολογία (καρικατούρα πολιτικής ιδεολογίας για την ακρίβεια), ούτε μόνο το τελευταίο ανάχωμα του καπιταλισμού έναντι της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών, αλλά, θα έλεγε κανείς, και μια "συνολικότερη" απόπειρα προς ένα ψευδο-"ανθρωπολογικό" άλμα, τόσον επικίνδυνο είναι αλήθεια, όσο επικίνδυνη εμφανίζεται στο κόσμο διηνεκώς και η ανθρώπινη ηλιθιότητα.
Ο ναζισμός στην ουσία επαγγέλλεται μια επιστροφή στο χρόνο (έτσι όπως την έθεσε κατά κύριον λόγο ο αλλοπρόσαλλος φασίστας "φιλόσοφος" Julius Evola), μια αντίδραση και εξέγερση κατά της νεωτερικότητας, θεωρώντας ότι η μοντέρνα καπιταλιστική κοινωνία έχει στεγνώσει τον άνθρωπο από τον "ηρωισμό" του και ακόμα, θεοποιώντας τον πόλεμο ως πόλεμο, κατά κύριο λόγο θεωρώντας τον ως αναγκαία έκφραση του ανθρωπίνου Είναι.
Για έναν πεπεισμένο και συνειδητό ναζιστή, ακόμα και αν όλες οι χώρες του κόσμου αποκτούσαν ναζιστικά ή φιλοναζιστικά καθεστώτα, ο πόλεμος δεν θα έπαυε· θα συνέχιζαν να πολεμούν μεταξύ τους για να δουν ποιος "είναι ο καλύτερος".
Πράγμα άλλωστε λογικό στο βαθμό που ο ναζισμός δεν είναι μόνο σπλάγχνο από τα πιο σκοτεινά έγκατα του καπιταλισμού, αλλά και η έξοδος κινδύνου γι' αυτόν σε περίπτωση βέβαια "αριστερού κινδύνου". Δεν μπορεί συνεπώς παρά να ανάγει την υπέρτατη αρχή του καπιταλισμού, το "bellum omnium contra omnes", έτσι όπως κατά μία έννοια την διέγνωσε ο Thomas Hobbes στο μνημειώδες για τους Νέους Καιρούς έργο του "Λεβιάθαν", στην πιο ωμή, γυμνή και χωρίς περιστροφές αλήθειά της:
αν ο σύγχρονος κόσμος είναι ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ένα πεδίο μάχης σε οικονομικό πεδίο, και ο πόλεμος είναι -κατά Klauzewicz- "η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα", τότε για τον ναζισμό ισχύει το ακριβώς αντίθετο: γι'αυτόν, η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, καθώς σπρώχνει την οικεία αλήθεια του καπιταλισμού στον πλέον αφτιασίδωτο πυρήνα της:
ο ναζισμός πάνω απ'όλα επιζητεί ένα κόσμο-πεδίο μάχης στα όπλα.
Η όλη ναζιστική παρανοϊκή ψυχοπαράκρουση όσον αφορά το μέλλον που επιζητεί για τον άνθρωπο είναι ένα μείγμα χυδαίου ιστορικισμού, συμπλεγματικής προγονολατρείας, εκλεκτικού και έξαλλου αποκρυφισμού καθώς και ακατάσχετου και φρενήρους λαϊκισμού.
Πρόκειται στην ουσία για ένα οντολογικό τσίρκο που παίρνει την μορφή πολιτικής ιδεολογίας και πράξης μόνο και μόνο για να καταστεί δυνατόν να χειραγωγηθεί η κοινωνία προς τις φαντασιώσεις των εκάστοτε φυρερίσκων και των ακολούθων τους, που ως επί το πλείστον είναι άνθρωποι αμόρφωτοι ή ημιμαθείς, ή ακόμα με σοβαρές ψυχοπαθολογικές διαταραχές.
Κατά συνέπεια, όταν μια (αντι)κοινωνική ομάδα, όπως οι ναζί, επιχειρεί ένα "ανθρωπολογικό" άλμα στο παρελθόν, το χάος και τον ..."νέο άνθρωπο" που θα περνά τις ημέρες της ζωής του πολεμώντας, "τιμώντας" τους "ήρωες του παρελθόντος" και μετέχοντας στις παγανιστικές-αποκρυφιστικές λατρευτικές γιορτές της "φυλής" και του "αίματος", και διεκδικεί ακριβώς γι'αυτό το λόγο την εξουσία, τότε δεν έχουμε τίποτα που να θυμίζει ένα "φυσιολογικό" κόμμα ή οργάνωση, αστικό ή επαναστατικό , κοινοβουλευτικό ή εξωκοινοβουλευτικό, αλλά στην κυριολεξία μια συμμορία, και μάλιστα κατειλημμένη από τα πλέον επικίνδυνα και μισανθρωπικά φαντασιακά.
Μια συμμορία που στην πραγματικότητα δρα πολιτικά προς όφελος μη πολιτικών αλλά "ανθρωπολογικών" αρχών δεν έχει, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος, καμμία αναστολή προς οιανδήποτε εγκληματικότητα.
Και ούτε βέβαια διστάζει μπροστά σε οποιοδήποτε ψέμμα. Κάποια στιγμή ο ναζισμός μπορεί να υποδυθεί, σε πείσμα της ιστορίας του, μια πιο "νομιμόφρονα" εθνικιστική οργάνωση, αλλά θα πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, πως δύσκολα οι οπαδοί μιας ναζιστικής οργάνωσης θα αντέξουν πάνω από ένα χρονικό διάστημα την αυτολογοκρισία, την αυτοκαταπίεση και την "ρυθμισμένη έκφραση".
Κάποτε ο ναζιστής εαυτός τους θα πρέπει να μιλήσει πλήρως ελεύθερα (όπως το βλέπουμε στις μέρες μας) και να διεκδικήσει αγανακτισμένα το πραγματικό πρόσωπό του, πέρα από το "κοινοβουλευτικό" προσωπείο που του επιβάλλει η σκοπιμότητα της απρόσκοπτης συμμετοχής του σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και ο φόβος "να μην τρομάξει ο κόσμος".
Από αυτή την άποψη πλανώνται πλάνην οικτρά, όσοι πιστεύουν ακολουθώντας τα αχνάρια της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας του 20ού αιώνα, ότι μια ναζιστική οργάνωση μπορεί να τεθεί σε κάποια "όρια", εντός των οποίων θα ελέγχεται και θα μπορεί να καθίσταται προβλέψιμη.
Πλανώνται ακόμα μεγαλύτερη πλάνη όταν πιστεύουν ακόμα πως "ο κόσμος θα καταλάβει σχετικά γρήγορα τι είναι και θα τους εγκαταλείψει".
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο θα συμβεί, και αυτό δυστυχώς είναι ένα μάθημα της Ιστορίας που οι ενδιαφερόμενοι δεν φαίνεται να το έχουν αφομοιώσει αρκετά...
Κατ'αρχάς, Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ύπαρξης μιας ναζιστικής οργάνωσης σε ένα κοινοβούλιο είναι να δημιουργήσει ευνοϊκές προοπτικές για ένα πραξικόπημα αρπαγής της εξουσίας· πραξικόπημα που μπορεί να έχει την μορφή ενός "κοινοβουλευτικού" πραξικοπήματος (όπως εκείνο που ανέβασε τον Χίτλερ στην εξουσία), ή και με απευθείας απόπειρα στρατιωτικής δικτατορίας ακόμη.
Ο ναζισμός ΔΕΝ ενδιαφέρεται ποτέ στα σοβαρά για τα κοινοβούλια και τις εκλογές. Ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για τον πόλεμο.
Οι σοσιαλδημοκράτες αενάως, είναι αλήθεια πως ποτέ δεν πρόκειται να το καταλάβουν αυτό. Εναπόκειται συνεπώς στην πιο ριζοσπαστική Αριστερά να κατανοήσει εγκαίρως τον κίνδυνο και να λάβει τα μέτρα της μέσω της ανάπτυξης ενός ευρέως λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος πέρα από τις τυπικές και πλέον κάπως γραφικές "διαδηλώσεις" (αν και όποτε γίνονται και αυτές). Και ακόμα με την ανάπτυξη επιτροπών αντιφασιστικού αγώνα σε κάθε πόλη, συνοικία και γειτονιά.
Γιατί η Αλήθεια δεν είναι ποτέ ομαλή αλλά πάντοτε επικίνδυνη.
Και εκείνος που καταλαβαίνει ότι δεν έχει νόημα να "τσουγκρίζονται" στο πασχαλιάτικο εορταστικό τραπέζι του κοινοβουλευτικού υπνωτισμού το αυγό του φιδιού με το αυγό της κότας (γιατί σε αυτή την περίπτωση η Ιστορία μας έχει δείξει καλά πως εκείνο το αυγό που θα σπάσει είναι το σοσιαλδημοκρατικό αυγό), ξέρει επίσης πολύ καλά πως "αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέττα".
