Πραγματικά εξαίρετο το συμφωνικό έργο της αμερικανίδας συνθέτριας (που εδώ και πολλά χρόνια ζει στο Μόναχο της Γερμανίας), φαντάζει να έχει εγκαθιδρύσει ένα πρωτοφανέρωτο (νεο)ρομαντικό στυλ που ανήκει καθαρά στον 20ό αιώνα χωρίς να παραπέμπει στην μεγάλη ρομαντική παράδοση του 19ου, και χωρίς ακόμα να έχει αναφορές στους όψιμους ρομαντικούς ή την μεγάλη ελεγειακή και λυρική σχολή των Βρεττανών συνθετών του πρώτου ημίσεως του 20ού αιώνα.Αυτό οφείλεται σίγουρα, -πέρα από την καθαρά προσωπική οπτική της συνθέτριας- και στο ιδιαίτερο μετα-μινιμαλιστικό κλίμα στο οποίο κινείται, όπως επίσης και στην ιδιαίτερη "συνομιλία" της μουσικής της με τις εικαστικές τέχνες. Άλλωστε η Gloria Coates είναι και μια πολυ αξιόλογη ζωγράφος και συνηθίζει να "μειγνύει" μεταξύ τους τις δημιουργικές εμπνεύσεις της πάνω στις δύο τέχνες.
Σίγουρα η μεγαλύτερη Αμερικανίδα δημιουργός που εμφανίστηκε μετά από την μεγαλοφυή και όψιμη ρομαντική Amy Beach.
Η Δεύτερη Συμφωνία της ("Illuminatio In Tenebris"), της οποίας το τρίτο μέρος ("Dawn") ακούγεται από το player δεξιά, είναι ένα έργο που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά των συνθετικών κατευθύνσεων της Coates σε ένα πολύ εντυπωσιακό ηχητικό σύνολο: αργές και βαρειές συγχορδίες, έντονα "ατμοσφαιρικές" και χτισμένες σε λιτές και "αυστηρές" μελωδικές γραμμές που επαναλαμβάνονται σε ένα μεταμινιμαλιστικό και πολύ υποβλητικό ρυθμό, καθώς και ένας ιδιότυπος μυστικισμός που "χρωματίζει" το έργο της, τόσο συχνά απαντώμενος στους Αμερικανούς συνθέτες του 20ού αιώνα.
