Κάποιες στιγμές έχω την εντύπωση πως η έννοια της ταχύτητας είναι η υπέρτατη ποιητική έννοια και αυτό για έναν λόγο:
Η ταχύτητα πάντα έχει την δύναμη να "καθαρίζει" την πραγματικότητα από τα περιττά στοιχεία της και να ανάγει τον κόσμο σε μια απλή σχέση: εκείνη του ανθρώπου με το ΤΩΡΑ του, με τη στιγμή, με την διαρκή αποβολή ανώφελου χρόνου από τον σκοπό.
Αυτό ακριβώς, κατά μία έννοια συνιστά και τον ορισμό της ποίησης.
Επειδή η ποίηση δεν είναι ό,τι προστίθεται στον κόσμο, αλλά ό,τι "αφαιρείται" από αυτόν. Αλλά ό,τι αφαιρείται σε μία, και ορισμένως ανεπανάληπτη, στιγμή, εκείνη του ποιητικού αλχημικού "μετασχηματισμού".
Σε έναν παλαιότερο αφορισμό μου, είχα αποκαλέσει την ταχύτητα όχι κάτι λιγότερο ή περισσότερο από την διαρκή αποφλοίωση του σκοπού.
Σε έναν παλαιότερο αφορισμό μου, είχα αποκαλέσει την ταχύτητα όχι κάτι λιγότερο ή περισσότερο από την διαρκή αποφλοίωση του σκοπού.
Πράγμα φυσικά που πιστεύω και τώρα.
Ξαναθυμήθηκα αυτές τις μέρες το "Driven", ταινία του 2001. Σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια "καλλιτεχνική" ταινία, αλλά για μια απλή ταινία με υποτυπώδες σενάριο πάνω στους αγώνες ταχύτητας της αμερικάνικης formula C.A.R.T. , το πρωτάθλημα της οποίας υπήρξε το καλύτερο και πιο "γρήγορο" στον κόσμο του racing (σαφώς ανώτερο από την formula 1). Πέρα από κάθε αμφιβολία όμως, συνιστά μια από τις καλύτερες ταινίες ταχύτητας που γυρίστηκαν ποτέ, μετά το θρυλικό πλέον "Le Mans" του 1971 στο οποίο και πρωταγωνιστούσε ο Steve McQueen.
Παραθέτω άνω ένα βίντεο από την ταινία, με την κλασσική σκηνή του street racing στους δρόμους του Chicago.
