ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ BULLYING

Πολλή συζήτηση εσχάτως στον τύπο και τα διαδικτυακά μέσα για το φαινόμενο του bullying όπως συναντάται στην ελληνική κοινωνία,  με αφορμή το γνωστό τραγικό συμβάν στην πόλη των Ιωαννίνων . Παρ' όλο που η κειμενογραφία με αφορμή τον σχολιασμό τρεχουσών επικαιροτήτων δεν είναι του απολύτου γούστου μου, εν τούτοις θα άξιζε να σκεφθεί κανείς τα εξής: 

Κατ αρχάς, θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό ανάμεσα στις διάφορες μορφές (πρωτο)-bullying που δεν είναι τόσο ασυνήθιστες κατά την εφηβεία ή πρώιμη νεότητα και στο bullying που εμμένει ως τρόπος συμπεριφοράς μετά τα 20 χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. 

Γιατί αν η πρώτη περίπτωση κάπου είναι "αναμενόμενη" και θεωρητικά ή κατ' ελπίδα ιάσιμη -αν εξαιρέσουμε ακραίες καταλήξεις-, η δεύτερη, κακά τα ψέμματα, είναι κατά πλειοψηφίαν αθεράπευτη . Άνθρωπος πάνω από 20 χρονών που επιδίδεται σε συστηματικό bullying και το λεξιλόγιό του όζει από βλακεία, συμπλεγματοπάθεια και αυτοσχέδια "μάτσο" μυθομανία -είτε αυτοκομπάζουσα είτε προσβλητική για τους άλλους ή και τα δυο μαζί- πρέπει να θεωρείται "καμμένος"  - δεν μπορεί να το πει κανείς αλλιώς.
Και εδώ δεν πρόκειται να ασχοληθούμε καθόλου με το τραγικό περιστατικό των Ιωαννίνων, ή γενικώτερα με το πρωτο-bullying της νεότητας, αλλά συνολικά με το bullying ως "ιδεολογία" στην νεο-ρωμέικη κοινωνία, και έτσι όπως σχετικά και μόνον διαφοροποιείται από το bullying σε άλλες χώρες. Ιδεολογία και ιδεοληψία παρακμιακή ακόμα και σε καιρούς παρελθόντες όχι τυπικά παρακμιακούς, όμως ακόμα περισσότερο τέτοια σε καιρούς ολοφάνερης παρακμής .

Επειδή όλα τα αυτοβασανιζόμενα "μαγκάκια" και κακιασμένα ψευδο-αντράκια αυτού του κόσμου πάσης ψυχοπαθολογικής φύσεως που αναζητούν να βγάλουν τα μίση, τα απωθημένα, τους φθόνους και τα συμπλέγματά τους στους άλλους (συνήθως ή κατά πλειοψηφίαν με λεκτικό τρόπο γιατί έτσι κι αλλιώς ομιλούμε για άτομα εξαιρετικά θρασύδειλα) και τα οποία περιφέρονται με άγαρμπη οντολογικότητα και όλως ανορθολογούμενη προφάνεια σε μια έτσι κι αλλιώς αρκετά ανορθολογική κοινωνία, η οποία μην μπορώντας να βρει ακόμα το μέλλον της συχνά αυτογελοιογραφείται στο παρελθόν της,  δεν θα μπορούσαν να συνιστούν παρά μια παρωδία ατομικότητας -όπως κάποτε διαγιγνώσκεται-, που επιχειρεί να κρύβεται, και σε αυτή την περίπτωση, πίσω από συλλογικές έννοιες.

Και δεν ομιλούμε για περιστασιακό, ή σε κάποιες στιγμές εκνευρισμού, bullying, για κάποιες "παραπάνω" κουβέντες που μπορεί να λέει ή να έτυχε να πει κάποιος όταν είναι ή ήταν θυμώμενος, αλλά για εκείνους που το έχουν κάνει "σύστημα" και τρόπο ζωής (όσον αντίφαση εν όροις και αν είναι αυτό το τελευταίο, επειδή το bullying δεν είναι και δεν μπορεί να αποφέρει κανενός είδους "ζωή"), τρόπο εκδήλωσης της ανύπαρκτης προσωπικότητάς τους και ακόμα τρόπο πρόσκτησης λαθραίας αξίας από μια συλλογικότερη αξία ή έννοια.

Όπως για παράδειγμα η έννοια του "έθνους" είναι εκείνη η συλλογική έννοια και "αξία" που καλείται να καλύψει την τυχούσα μηδαμινή προσωπικότητα  ενός ούλτρα-εθνικιστή (και όπως κάλλιστα μπορεί να είναι το "κόμμα" για άλλους!), αλλά τόσο και η παρωδία "ανδρισμού" που βλέπουμε σε αυτές τις μορφές είναι μια παρωδία "συλλογικής προσωπικότητας" που καλείται να καλύψει την ανικανότητά τους να υπάρξουν ως ατομικότητες.  

Αυτού του είδους μάλιστα η πολύ συγκεκριμένη οπισθοδρομική συμπεριφορά των bullies, πιθανώς κρύβει κάποιες φορές και αυτοπαθείς  ...οπισθοδρομικές επιθυμίες, όπως κάλλιστα κάποιος ειδικός  θα μπορούσε να διαγνώσει, επειδή οι κάποτε ακραίες και τόσο γελοίες "προσβολές" τους, κατά πάσα λογική και κλινική-διαγνωστική συνέπεια δείχνουν τι πραγματικά τους απασχολεί στους ίδιους τους εαυτούς τους, χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνουν, λόγω βλακείας. 
Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που οι τυχόντες σεσημασμένοι bullies της νεορωμέικης κοινωνίας, όχι σπάνια και δοθείσης κάποιας αρνητικής αφορμής, επαναλαμβάνουν πανικόβλητοι την λέξη "bullying" σαν να είναι κάτι που ...δεν τους αφορά, πιστεύοντας έτσι, λόγω βλακείας και πάλι, πως όταν "απαρνούνται" λεκτικά κάτι, τότε ...δεν είναι κιόλας αυτό το κάτι!

Σε κάθε περίπτωση, οι διάφορες γενετήσιες προσβολές καθώς και οι υβρεοσυκοφαντικές, ενίοτε αυτοσχέδιες μυθευματικές, προκλήσεις, είναι πολύ συνηθισμένες στην γλώσσα και την συμπεριφορά των μπούληδων. 

Όμως κάποτε τα πράγματα καθίστανται πολύ σοβαρά, για να μας αποσχολήσει η τυχούσα αυτοαπωθημένη πλευρά των μπούληδων,  όταν ενοχλούν με την συμπεριφορά τους ανθρώπους και περιβάλλοντα στις περισσότερες περιπτώσεις παντελώς άγνωστά τους· μια συμπεριφορά που εν πολλοίς οφείλεται στα τραγικά πρότυπα που παρέλαβαν από τραγικές κοινωνίες του παρελθόντος.

Σπασμένα ελληνικά μπροστά σε καθρέπτες που δεν φρόντισαν να είναι και αυτοί εξ ίσου σπασμένοι προτού ομιλήσουν, οι bullies περιφέρουν παντού, και δίχως να το καταλαβαίνουν τσακώνονται με, το είδωλο του εαυτού τους, όταν αποτυγχάνουν μέσα στην γελοιότητά τους να γίνουν μυθογραφικά -έστω μιας άλλης εποχής- "είδωλα" για τους άλλους. 

Και πάει καλά, όταν το bullying μένει μόνο σε λεκτικό επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση, την πιο "γραφική", δεν είναι απαραίτητα κακό να καταλήγει ένας μπούλης αυτόκλητος και ιδία πρωτοβουλία αυτοπαρουσιαζόμενος κλόουν των άλλων , στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να ξεφύγει από τους "δαίμονες", τις ανασφάλειες ή ακόμα και τις "επιθυμίες" που τον βασανίζουν.
Όμως άλλο κλόουν, άλλο εγκληματικότητα.

Γιατί να που κάποτε φθάνουμε στο σημείο να θρηνούμε και  θύματα... Σε μια κοινωνία, κακά τα ψέμματα, ακόμα πολύ ανορθολογική στην νοοτροπία και συμπεριφορά της, συχνά συμπλεγματική και βλαχοφαινομενολογική σε πολλά· δυστυχώς μια κληρονομιά από τέσσερεις αιώνες "τουρκιάς" που δεν φεύγουν σε δύο μόλις αιώνες...

Κατά τα άλλα, τα αντιδυτικά κόμπλεξ  μας έλειπαν, λες και κάποιες στοιχειώδεις διανθρώπινες αρχές μπορεί να ενέχουν γεωγραφικό ή γεωπολιτικό προσδιορισμό, λες και ακόμα και αυτή η λεγομένη "Δύση" (ό,τι μπορεί να νοεί ο καθένας με αυτόν τον κάποτε πολύ αμφίβολο εννοιολογικά όρο) να μην συνεστήθη πρωταρχικώς από ισχυρές καταβολές ελληνικής (μια φορά και έναν καιρό πραγματική και  όχι τουρκορωμέικη)  κουλτούρας στις καλύτερες έτσι κι αλλιώς διιστορικές εκφάνσεις της.