Καθώς τις τελευταίες ημέρες ακούω κατά κόρον τους δύο μείζονες Πορτογάλους συνθέτες του 20ού αιώνα, Luís de Freitas Branco και Joly Braga Santos (τι έξοχοι συμφωνιστές πραγματικά), κατ'ευτυχή συγκυρία προσέπεσε στην αντίληψή μου και ένα εξ ίσου έξοχο με τους προαναφερθέντες ηλεκτρονικό φωτογραφικό λεύκωμα στο youtube με εικόνες της Λισαβώνας στην πολύ πρώιμη αρχή και εκκίνηση του 20ού αιώνα, και το οποίο μεταναρτώ εδώ.
Πάντοτε μου φάνταζε η Πορτογαλία ως μια πλήρως αναπάντεχη και αιφνιδιαστική γεωψυχική μείξη της Νορβηγίας με την Ελλάδα. Η αίσθηση του Ατλαντικού μεν (και όχι της Ευρώπης) αλλά από την άποψη του Νότου δε.
Εικόνες μιας εποχής και μιας χώρας στην περιφέρεια (ή το περιθώριο) της ανισόμερης ανάπτυξης που επέφερε η μεγάλη βιομηχανική επανάσταση στην κύρια Ευρώπη του 19ου αιώνα· αρχή της τελευταίας δεκαετίας για την πορτογαλική Μοναρχία πριν την Δημοκρατική Επανάσταση του Οκτωβρίου του 1910 και μια ισχυρή ψυχογραφία του Zeitgeist τέτοια που μόνο η τέχνη της φωτογραφίας μπορεί να ορίσει.
Μα πάνω απ' όλα ένας αλλόκοτος εσωστρεφής ρομαντισμός της Γεωγραφίας που κάποτε επιφέρει νομοτελειακώς την Ποίηση και μάλιστα παραπλεύρως της ισχυούσης "πραγματικότητας".
Με τον ίδιο τρόπο που και η σύνολη χώρα της Πορτογαλίας προσαρτάται στην Γηραιά Ήπειρο:
έχοντας την πρόσοψή της παντοτινά στραμμένη προς τον Ωκεανό.
Πάντοτε μου φάνταζε η Πορτογαλία ως μια πλήρως αναπάντεχη και αιφνιδιαστική γεωψυχική μείξη της Νορβηγίας με την Ελλάδα. Η αίσθηση του Ατλαντικού μεν (και όχι της Ευρώπης) αλλά από την άποψη του Νότου δε.
Εικόνες μιας εποχής και μιας χώρας στην περιφέρεια (ή το περιθώριο) της ανισόμερης ανάπτυξης που επέφερε η μεγάλη βιομηχανική επανάσταση στην κύρια Ευρώπη του 19ου αιώνα· αρχή της τελευταίας δεκαετίας για την πορτογαλική Μοναρχία πριν την Δημοκρατική Επανάσταση του Οκτωβρίου του 1910 και μια ισχυρή ψυχογραφία του Zeitgeist τέτοια που μόνο η τέχνη της φωτογραφίας μπορεί να ορίσει.
Μα πάνω απ' όλα ένας αλλόκοτος εσωστρεφής ρομαντισμός της Γεωγραφίας που κάποτε επιφέρει νομοτελειακώς την Ποίηση και μάλιστα παραπλεύρως της ισχυούσης "πραγματικότητας".
Με τον ίδιο τρόπο που και η σύνολη χώρα της Πορτογαλίας προσαρτάται στην Γηραιά Ήπειρο:
έχοντας την πρόσοψή της παντοτινά στραμμένη προς τον Ωκεανό.
