Tο έργο του Hans Richter είναι αρκετά γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα πρωτοποριακά κινήματα τέχνης των αρχών του προηγουμένου αιώνα, όπως επίσης είναι γνωστή και η αταλάντευτη στάση του ενάντια στην ναζιστική λαίλαπα που σχεδόν κατέστρεψε έναν μεγάλο όγκο παραγομένης τέχνης στους καιρούς εκείνους θεωρώντας την "εκφυλισμένη" και ανάρμοστη για τα standards του Τρίτου Ράιχ.
Η μόνη, άλλωστε τέχνη που θα μπορούσε να επιβιώσει στην ναζιστική Γερμανία, ήταν ένα είδος "(εθνικο)σοσιαλιστικού ρεαλισμού" αδελφικού προς τον σοβιετικό σοσιαλιστικό ρεαλισμό, και αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου παράδοξο· ο ολοκληρωτισμός μιλάει παντού την ίδια γλώσσα, ακόμα βέβαια και στο (ψευδο)καλλιτεχνικό πεδίο (σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα της καλλιτεχνικής δημιουργίας κάτω από συνθήκες ολοκληρωτισμού είναι άκρως ενδιαφέρον και επιφυλάσσομαι για μια εκτενή αναφορά στην περίοδο του μεσοπολέμου και του πολέμου, κυρίως όσον αφορά τις περιπέτειες της κλασσικής μουσικής στην ναζιστική Γερμανία και την σταλινική ΕΣΣΔ).
Ποια θα ήταν η αντιμετώπιση, λόγου χάριν, που θα μπορούσαν να αναμένουν, ανάμεσα σε άλλα έργα τέχνης, και οι ταινίες του Hans Richter από το Τρίτο Ράιχ; Δυστυχώς η μουσική του Paul Hindemith που συνόδευε την ταινία δεν υπάρχει πια σε καμμία κόπια της, μιας και οι ναζί κατέστρεψαν την ηχητική version της.
Είναι ένα φιλμ, καθαρά μετα-ντανταϊστικό, με ακραίο χιούμορ ενίοτε και με σπινθηροβόλο υπονομευτική διάθεση έναντι της "ορθόδοξης" πραγματικότητας ... (του τρόπου δηλαδή με τον οποίο η μέση συνείδηση είθισται να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα).
Μπορείτε να το απολαύσετε κατωτέρω σε βωβή version.
