Κάποτε, ήμουν φανατικός ακροατής του Charles Ives (και τώρα ασφαλώς τον θαυμάζω). Με είχε συναρπάσει κυρίως, η όχι πάντα σε πρώτο ακουστικό πλάνο φανερή επικοινωνία του έργου του με την ποιητική ή και φιλοσοφική κληρονομιά της Αμερικής. Ο Whitman, η Dickinson, o Thoreau, αναζούν στο έργο του Ives μέσα από μια σχεδόν συμπαντική προοπτική, τέτοια που μόνο ο ούλτρα-εκκεντρικός συνθέτης-ασφαλιστής(!) από το Κοννέκτικατ ήξερε να προσδίδει στην μουσική.
Η γνωστή "Σονάτα-Κονκόρντ" του (γνωστή, τέλος πάντων· για όσους ασχολούνται) είναι τόσο μαγευτική, υπέρτατα μαγευτική, αρκεί ο ακροατής να την "αντιληφθεί". Δεν υπάρχει εδώ κάποια εύκολη στο άκουσμα μελωδία, αλλά ένας ολόκληρος κόσμος που ζωγραφίζεται με τόσο σπάνια μαεστρία και ευαισθησία, ήχο με ήχο, νότα προς νότα σε ένα όλως υπερβατικό απόγευμα της ανθρωπότητας...
Τα τέσσερα μέρη της σονάτας "αντιπροσωπεύουν" προοδευτικά (και κατά μία έννοια είναι αφιερωμένα σε αυτούς) τους Ralph Waldo Emerson, Nathaniel Hawthorne, Bronson και Louisa May Alcott, Henry David Thoreau.
Στο βίντεο άνω, μπορείτε να ακούσετε το τέταρτο μέρος της σονάτας.
Η γνωστή "Σονάτα-Κονκόρντ" του (γνωστή, τέλος πάντων· για όσους ασχολούνται) είναι τόσο μαγευτική, υπέρτατα μαγευτική, αρκεί ο ακροατής να την "αντιληφθεί". Δεν υπάρχει εδώ κάποια εύκολη στο άκουσμα μελωδία, αλλά ένας ολόκληρος κόσμος που ζωγραφίζεται με τόσο σπάνια μαεστρία και ευαισθησία, ήχο με ήχο, νότα προς νότα σε ένα όλως υπερβατικό απόγευμα της ανθρωπότητας...
Τα τέσσερα μέρη της σονάτας "αντιπροσωπεύουν" προοδευτικά (και κατά μία έννοια είναι αφιερωμένα σε αυτούς) τους Ralph Waldo Emerson, Nathaniel Hawthorne, Bronson και Louisa May Alcott, Henry David Thoreau.
Στο βίντεο άνω, μπορείτε να ακούσετε το τέταρτο μέρος της σονάτας.
