Λονδίνο του 1903... Σε ένα φιλμ του Thomas Edison, ο οποίος ως γνωστόν είχε κινηματοσκοπήσει διάφορες πόλεις του κόσμου κατ' εκείνα τα αρχέγονα χρόνια του κινηματογράφου.
Έχω εξηγήσει κατά καιρούς πως είμαι φανατικός θεατής παλαιών ταινιών και φιλμς αρχείου, όπως επίσης και συστηματικός ερευνητής πολύ παλαιών φωτογραφιών. Η γοητεία που μου εξασκούν τόσο τα φιλμς αυτά όσο και οι φωτογραφίες, δεν είμαι σίγουρος ότι ξεδιαλύνεται στο νου μου τόσο εύκολα...
Σίγουρα, ένα από τα πράγματα που με ελκύουν σε αυτή την ασχολία (από τις πλέον αγαπημένες μου), δεν είναι η απόσταση στο χρόνο, αλλά η εγγύτητα... εγγύτητα βέβαια, όχι χρονική, αλλά ανθρώπινη ή με μια γενικώτερη έννοια οντολογική, για να την ορίσω έτσι, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτές οι λέξεις είναι οι πλήρως κατάλληλες εδώ.
Εκείνο που μας εκπλήσσει πάντοτε σε τόσο παλαιά στιγμιότυπα, φωτογραφικά ή κινηματογραφικά, είναι, θα έλεγε κάποιος, το ομοιότυπο στοιχείο με μας και όχι το διάφορο.
Και αυτό αναπόφευκτα, οδηγεί σε ένα είδος ανθρωπολογικής πληρότητας με καλλιτεχνικούς όρους κατά την θέαση· εδώ ο θεατής υπάρχει σαν σύνολο στο χρόνο, οικειοποιείται την πλήρη κίνηση της Ιστορίας και εκτιμά το μυστήριο του χρόνου, σαφώς με άλλο μάτι: εκείνο του κινηματογράφου.
Ιδέα δεν έχω ωστόσο, τι περαιτέρω ακριβώς ψάχνω να βρω όταν βλέπω πολύ παλιά φιλμς αρχείου με τις ημέρες και εξετάζω παλιές φωτογραφίες με τις ώρες, κάποτε... Όπως και να έχει όμως, έτσι γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια ένα blog: το Moments of Eternity.
