Monday, October 28, 2013

IZOD IndyCar Series 2013: H Υψηλή Ποιότητα του Aμερικάνικου Racing




Με τον θεαματικότατο αγώνα στο oval της Fontana στην California  όπου οι ταχύτητες των μονοθεσίων φθάνουν τα 360 - 370 χλμ. την ώρα, έκλεισε το φετινό πρωτάθλημα των IndyCars. Προς μεγάλη ευχαρίστηση των οπαδών του Chip Ganassi Racing Team (στους οποίους συγκαταλέγεται και ο γράφων), το πρωτάθλημα το πήρε ο Νεοζηλανδός Scott Dixon, τρίτη φορά στην αγωνιστική καρριέρα του, μετά τα έτη 2003 και 2008.
 
Μερικές σκέψεις όσον αφορά το IndyCar Racing μετά τον αγώνα στην Fontana :
 
Κατά γενική ομολογία η φετινή χρονιά υπήρξε μια από τις καλύτερες για το αμερικάνικο open-wheel racing, με πολύ υψηλής ποιότητας races τόσο σε street courses όσο  σε road και oval circuits.
Είδαμε εξαιρετικά races στους δρόμους του Long Beach στην California, του São Paulo στην Βραζιλία , του Toronto στον Καναδά, του Houston στο Texas, ακόμα  στα oval του Milwaukee, του Indianapolis (στον ιστορικό αγώνα του Indy 500), του Texas Motor Speedway και της Fontana, καθώς  και στα road courses του Mid-Ohio και του Barber Motorsports Park, με τους υπόλοιπους αγώνες να τελούνται και αυτοί σε αρκετά υψηλό επίπεδο.
Ο ανταγωνισμός σε teams και drivers υπήρξε έντονος και με αρκετές απαιτήσεις σε ένα πρωτάθλημα που ολοένα και ακμάζει χρόνο με τον χρόνο περισσότερο.
Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν περιθώρια για τεράστια ανάπτυξη των IndyCars μιας και ο θεσμός τα τελευταία χρόνια είναι πολύ προσοδοφόρος από οικονομική άποψη και το μόνο που χρειάζεται είναι μια προσεχτική διαχείριση και οι σωστές επιλογές και επενδύσεις, ούτως ώστε να μην υπάρξουν ποτέ έστω και ως ελάχιστο ενδεχόμενο τα παρατράγουδα που οδήγησαν κάποτε το καλύτερο πρωτάθλημα μονοθεσίων σε όλο το κόσμο, το θρυλικό C.A.R.T. με βάση την αμερικάνικη ήπειρο ("the fastest racing on earth" δικαίως επονομαζόμενο) και τα ChampCars σε χρεοκοπία. 
Σίγουρα εδώ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από το CART, ωστόσο και με αρκετές συγγένειες και ομοιότητες, μιας και οι περισσότεροι οδηγοί και teams από τα ChampCars μεταπήδησαν στο πρωτάθλημα του Indy Racing League.
 
Αυτό που κατά την γνώμη μου θα πρέπει να υπάρξει στο Indy Racing από εδώ και εμπρός, είναι μια μεγαλύτερη "διεθνοποίηση" του πρωταθλήματος, μιας και η εμβέλεια του δεν ξεπερνά την αμερικάνικη ήπειρο (παρά τους αγώνες κάποτε σε Ευρώπη και Ασία, όπως στο Brands Hatch της Βρεττανίας και στο Twin-Ring Motegi της Ιαπωνίας). 
Οι εξαγγελίες της διοικούσης αρχής του Indy Racing League πέρυσι για αγώνες σε Κορέα ή Χαβάη, δεν συνεχίστηκαν δυστυχώς και από ανάλογες πράξεις. Όπως και να έχει ελπίζουμε στο μέλλον για ένα και δύο races σε Ευρώπη και σε Ασία  αντίστοιχα. Δεν έχει νόημα να υπάρχουν στο αγωνιστικό πρόγραμμα τόσα street races (καίτοι αγαπούμε υπερβολικά το street racing) την στιγμή που εκκρεμούν τα παραπάνω. Επίσης λείπει απελπιστικά και το race στην Αυστραλία (όπως στο πανέμορφο street course του Surfer's Paradise).
Προσωπικά πιστεύω ότι είτε η Βαλτιμόρη είτε η Sonoma μπορούν άνετα να λείψουν από το πρόγραμμα των αγώνων, ενώ ενδοιασμούς έχω και για τα races στο Belle Isle Park του Detroit καίτοι αγώνας στην συγκεκριμένη περιοχή πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται για πολλούς και διάφορους ιστορικούς κυρίως λόγους (αλήθεια, δεν θα ήταν προτιμώτερο το υπέροχο oval του Michigan; ).
Επίσης, η ισχύς των κινητήρων σαφώς πρέπει να ξεπεράσει τους 700 ίππους, με τα καινούργια twin-turbocharged engines του 2014 και αυτό είναι πολύ κρίσιμο, γιατί μιλάμε για μονοθέσια. Δεν νοείται μονοθέσιο αυτής της κατηγορίας σήμερα με HP κάτω των 700-750, έστω και αν αυτό δεν είναι καθοριστικό για τα oval circuits όπου οι ταχύτητες έτσι κι αλλιώς φθάνουν πολύ ψηλά ή για τα street courses όπου οι ταχύτητες συγκριτικά είναι χαμηλότερες.

Σε κάθε περίπτωση τα IndyCars διαγράφουν την δική τους λαμπρή πορεία στην μεγαλειώδη ιστορία του αμερικάνικου μηχανοκίνητου αθλητισμού προσφέροντας το πιο ανταγωνιστικό, μαχητικό και με έντονες συγκινήσεις πρωτάθλημα μονοθεσίων στο κόσμο.

Από εκεί και πέρα μένουν οι κατάλληλες κινήσεις και ένα καλώς εννοούμενο επιχειρηματικό πνεύμα ώστε να κρατηθεί το πρωτάθλημα ακμαίο για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, πράγμα βέβαια που το ευχόμαστε ολόψυχα. 

Στο βίντεο που παρατίθεται άνω μπορείτε να παρακολουθήσετε σημαντικά στιγμιότυπα από το race στο oval της Fontana στην California, ενώ στο βίντεο που παρατίθεται κατωτέρω ολόκληρο το race .
 



Saturday, October 12, 2013

Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ




Αν και ο Ελύτης δεν είναι της πλήρους αρεσκείας μου, ει μη μόνον μιας σχετικής τέτοιας, εν τούτοις είπε κάποτε κάτι με το οποίο θα συμφωνούσα απόλυτα. Συνοψίζοντας και αποστάζοντας την ουσία των λόγων του, όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ (η γνωστή αυτή φάρσα που στοιχειώνει το συνειδητό και ασυνείδητο των απανταχού ψοφοδεών και δουλοπρεπών αναγνωστών και  όσων κυμαίνονται κυρίως παρά την ποίηση, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως οι κατά καιρούς βραβευθέντες στερούνται μιας υπαρκτής, μικρότερης ή μεγαλύτερης, αξίας), θα μπορούσαμε να πούμε πως πραγματική πρόκληση για την ποίηση δεν είναι να εκφράζει το "σκοτάδι", την "άρνηση", την "θλίψη", το "Κακό" κλπ. αλλά το Φως. Ή άλλως, μια θετική προοπτική για τον άνθρωπο
Το να εκφράζεις την "μαύρη" όψη των πραγμάτων χωρίς μια θετική αντιπροσφορά, είναι πάντοτε ο εύκολος δρόμος στην ποίηση, και αυτό ο Ελύτης, αν μη τι άλλο, φαίνεται πως το είχε αντιληφθεί καλώς.

Ιδιαίτερα σήμερα, που η ανθρωπότητα βιώνει μυστήριες και απειλητικές ημέρες, η ποίηση περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να αντισταθμίζει το έλλειμμα φωτός στην παγκόσμια κατάσταση και προοπτική και να αντεπιτίθεται με γραφή φωτός.
Δεν έχει νόημα οι ποιητές να ανακυκλώνουν για εκατομμυριοστή φορά τις πίκρες τους, την μαυρίλα τους, τα αχ και τα βαχ τους από την προσωπική κυρίως ζωή τους.  Νόημα έχει μόνον ό,τι δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο.  
Όσα αχ και βαχ και αν συνάξεις σε στίχους, επιφώνημα δυστυχώς δεν παράγεται. Και όση μαυρίλα και αν αποθηκεύσεις, σκοτεινή όψη των πραγμάτων δεν διεκφαίνεται, ει μη μόνον μια μιζέρια.
Και έτι περισσότερο αδιέξοδον είναι να καταφεύγουν συνεχώς πολλοί εκ των ενδιαφερομένων σε μια καταταλαίπωρη "μικρή φόρμα", επειδή πολύ απλά βαριούνται να γράψουν  ή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και τις δυσκολίες (που είναι όντως πολλές) της μεγάλης φόρμας, η οποία άλλωστε, και για να πούμε την αλήθεια, είναι συνώνυμη της ποιητικής γραφής. 
Πράγματι, και πέραν πάσης αμφιβολίας, η  ποίηση, ιστορικά, αισθητικά και ρεαλιστικά, είναι συνώνυμη της μεγάλης ή τουλάχιστον μιας μεγαλύτερης συγκριτικά φόρμας.

Να δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο, είπαμε.  Αυτό η ποίηση μπορεί να το κάνει. Μπορεί δηλαδή να προσφέρει μιαν, αν μη τι άλλο, ποιητική "μακέτα" κόσμου, να διευρύνει συνειδήσεις, να επιφέρει φως και φως και φως στις ζωές των ανθρώπων, όσο περιορισμένη και αν είναι η εμβέλειά της και όσο και αν η αναγνωστική απήχησή της είναι ολίγη ή ελαχίστη.
Άλλωστε η ποίηση πάντοτε ήταν μια αριστοκρατική τέχνη, απευθυνόταν στους ολίγους, τους αρίστους (έστω και αν την γράφουν σήμερα οι χείριστοι) και για να αντιληφθεί αυτή την αριστοκρατικότητα της ποίησης κάποιος θα πρέπει να είναι αρκούντως δημοκράτης στην σκέψη του. Ειδάλλως, δεν θα έχουμε τίποτε περισσότερο από το παλιοκαιρισμένο ή παλαιομοδίτικο πρότυπο του "μη μου άπτου εστέτ" που στην σημερινή εποχή κυμαίνεται από το ατελέσφορο έως και το γελοίο.

Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι εδώ "είτε-είτε". Ασφαλώς η ποίηση είναι και σκοτάδι και φως μαζί. Ασφαλέστερα δε, θα πρέπει να καταδεικνύεται στο ποιητικό σώμα γραφής πάντοτε η σκοτεινή διαδρομή απ' όπου εξάγεται το φως. Και έχει σημασία για ποιο φως ομιλούμε. Ένα φως ουσίας, όχι ένα εύκολο "φως". 
Υπάρχει φως και "φως". 
Για να το πω αλλιώς, δεν θα ήτανε το δεδομένo και ετοιμοπαράδοτο αιγαιοπελαγίτικο φως του Ελύτη που θα νοσταλγούσα ποτέ στην παγκόσμια ποιητική θέα, αλλά το εσώτερο, ψυχικό και μαζί κοσμολογικό φως του Dante Alighieri.

Σε κάθε περίπτωση  η "σκοτεινή" πλευρά των πραγμάτων θα πρέπει να εμμένει στην ποίηση, μιας και η γραφή όπως και η ζωή, δεν είναι, παρά ενότητα αντιθέτων.
Αλλά ζητούμενο κάθε φορά είναι το ΠΟΙΟ "αντίθετο" ακριβώς υπερισχύει· η μαυρίλα ή το φως, το Κακό ή το Καλό, ο θάνατος ή η Ζωή. 
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι κάτι όπως αυτο:
Licht, mehr Licht ! (φως, περισσότερο φως!), όπως λέγεται ότι ανεφώνησε ο Goethe, κατά την στιγμή του θανάτου του. Όμως ο Goethe ήταν πραγματικός ποιητής και δεν μπορούσε παρά να είναι με την πλευρά του Φωτός.

Και όταν αντιληφθούν κάποτε οι ενδιαφερόμενοι πως η ποίηση δεν υπάρχει για να "εκφραζόμαστε" αλλά για να εκφράζουμε, τότε ένα σημαντικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση θα έχει γίνει.


Monday, October 7, 2013

EDGAR BAINTON: Symphony No.3 In C Minor (1956)




Μια απίστευτης ελεγειακής ομορφιάς συμφωνία, τυπική της  βρεττανικής υστερο-ρομαντικής σχολής από τον πολύ σημαντικό συνθέτη Edgar Bainton (1880 - 1956).
Ο Bainton έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία της βρεττανικής μουσικής, τόσο με τις τρεις συμφωνίες του (τέσσερεις για την ακρίβεια αν συνυπολογίσουμε και την μη αριθμημένη "Symphony In B-flat "A Fantasy of Life and Progress, Op.5") όσο και με τα υπόλοιπα ορχηστρικά και χορωδιακά έργα του.
Η ζωή του συνθέτη υπήρξε σε πολλά αρκετά ασυνήθιστη, αν σκεφθεί κανείς για παράδειγμα πως έμεινε καθ' όλην την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κρατούμενος σε ειδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία, αφ' όταν  κατά το καλοκαίρι  του 1914 επισκέφθηκε το Bayreuth για μια βαγκνερική παράσταση και συνελήφθη επειδή ήταν  Βρεττανός υπήκοος.
Το 1934 μετανάστευσε στην Αυστραλία όπου και διεδραμάτισε  σημαντικό ρόλο στην κλασσική μουσική σκηνή της χώρας ως συνθέτης και  ως μαέστρος, μα και κυρίως ως ένας κατά κάποιον τρόπο εισηγητής τόσο προς το ειδικό όσο και προς το ευρύτερο κοινό, μερικών από τα πιο έξοχα έργα του αγγλικού ρομαντισμού στην κλασσική μουσική.
Η Τρίτη Συμφωνία του, έργο του 1956 είναι ένα αριστούργημα ύφους, με την γνωστή  λυρική και ηχητικά αναπαραστατική αίσθηση της φύσης, με κατά τόπους έντονα επικά ξέσπάσματα και βέβαια με όλη την  "αφηγηματικότητα" και εν γένει λογοτεχνικότητα της βρεττανικής μουσικής.
Την BBC Concert Orchestra διευθύνει ο Vernon Handley .