Ο κόσμος που πεθαίνει, ο κόσμος που έρχεται, ο κόσμος που δεν θα έλθει ποτέ, φωταγωγημένα λείψανα στην έρημη επικράτεια του ποιητή.
Ποιητής σημαίνει ακριβώς αυτό, ο άνθρωπος που βλέπει πέρα από κάθε κόσμο, υπαρκτό, δυνητικό, μελλούμενο. Δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο ερχομός ενός "κόσμου" αλλά μάλλον η αναχώρηση όλων των "κόσμων" προς όφελος της γυμνής έννοιας. Αυτή είναι από μόνη της το εργαλείο για να δημιουργούνται κατά βούληση και διάθεση άπειροι κόσμοι, άπειρες εκτάσεις πολλών εκπεσμένων Εδέμ.
Είναι ο ποιητής ο τελευταίος δαίμονας και ο πρώτος άγγελος που εμφανίζεται στη γη, ενώπιον των υπνοβατών της Βαβυλώνος που κατά κανόνα τον εκλαμβάνουν ως "ποιητή". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρερμηνεία από αυτή. Ευτυχώς.
