Η Ευρώπη δεν είναι μόνον το "θέατρο των επιχειρήσεων" αλλά επίσης, και πάνω απ'όλα, το κατ' εξοχήν πεδίο της Πτώσης. Η ρίψη σε ένα κόσμο ενδεδυμένο την παγωμένη φωτιά και η προσπάθεια για την ανέλκυση του ανθρωπίνου ίχνους πίσω πάλι στα Ηλύσια Πεδία της αποκατάστασης υπήρξαν ανέκαθεν ευρωπαϊκή υπόθεση.Από τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα μέχρι τον Jakob Boehme και τις μεγαθηριακές εκτάσεις της εγελιανής "ιδέας", ο μύθος της αποκατάστασης πληρούσε το συλλογικό ασυνείδητο κάθε ιστορικής κίνησης στην γηραιά ήπειρο.
Και ο αναβρασμός φτάνει πάντοτε σε ένα οριακό σημείο. Δεν έχει καμμιά σημασία αν δυνητικά η έξοδος από την Ιστορία μπορεί να επισυμβεί ανά πάσα στιγμή κοινωνικής αναταραχής, όπως την οραματίζονταν οι παλαιοί αναβαπτιστές επαναστάτες του Münster. Σημασία έχει πως εφ' όσον ο κύκλος της Ιστορίας συνεχίζεται απρόσκοπτα, ακόμη και μετά από την διακοπή του από κατακλυσμίαιες δυνάμεις που εκπροσωπούνται εν ελαχίστω από μια λεγεώνα της πτώσης (κοινωνικοποιημένη και "πολιτική"), αυτό σημαίνει πως ο κόσμος θα στριφογυρίζει αυτοανατρεπόμενος ακαταπαύστως μέσα στον εαυτό του.
Μέσα στα ελικοειδή μερίσματα ενός μακροκοσμικού φιδιού που τυλίγεται σπειροειδώς στον εαυτό του, η εκτροπή κάθε δυνατότητας προς μια πραγματικότητα-επιλογή ανάμεσα σε άλλες, δεν πρόκειται ποτέ να είναι εκτροπή του κόσμου προς μια συνολική αποκατάσταση όσο η Λεγεών δεν αποκτάει το οριστικό όνομά της. Το όνομα του καθενός ανθρώπου ξεχωριστά, όνομα όχι του πλήθους εν ατόμω, αλλά του ατόμου εν τω πλήθει, όνομα των ονομάτων.
