VERTIGO

Η ποίηση είναι η κατ'εξοχήν προμηθεϊκή κατάσταση του ανθρώπου.

Και η μόνη που μπορεί (και οφείλει) ακριβώς γι'αυτό το λόγο να διεκδικεί τα από πηλό δικαιώματα του ανθρώπου έναντι του ουρανού.

Μα και το αντίθετο: να υπομνηματίζει τον ουρανό όταν ο πηλός δεν θα μπορεί να κρύβει την ψυχή του άλλο· όταν η Χίμαιρα της Δημιουργίας θα διαλύεται στους ωκεανούς των εποχών όπως το νερό στο νερό...

Η ποίηση είτε θα δραπετεύει νωρίς νωρίς από τις φυλακές είτε θα τις στολίζει με άνθη.

Είτε θα ξεχνάει τα κλειδιά στο σπίτι είτε θα τα παίρνει μαζί της (νόμιμα και τα δύο).

Είτε θα ξεκλειδώνει την πόρτα είτε θα την αποσπά βίαια από τους μεντεσέδες (το δεύτερο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι ποίηση αλλά απλά μια πόρτα που αποσπάται βιαίως από τους μεντεσέδες της).

Τέλος, υπάρχει ένα φως στο νου κάθε ανθρώπου που όταν οι άλλοι το δείχνουν και το εξαίρουν αστόχαστα ,η ποίηση θα πρέπει να κάνει το σχεδόν αντίθετο-σχεδόν ίδιο: να το κρύβει επιμελώς για να μην καίει άσκοπα (και να μην κάψει κάποιον άσκοπα).

Και να το αφήνει να φωτίζει μόνο όταν τα άλλα φώτα της ζωής θα έχουν κοπάσει.

Όταν ακόμα και ο θάνατος θα έχει κοπάσει και δεν θα βρίσκει σώμα να αρπάξει.